Τσίπουρο...Simply the Best

Τι καλύτερο υπάρχει για χαλάρωση, από ένα τραπέζι με τσίπουρο, μεζέδες και μια καλή παρέα για κουβέντα. Ίσως τίποτα. Τσίπουρο στην Ηπειρωτική Ελλάδα, Τσικουδιά ή Ρακη στην Κρήτη, αποτελεί στην ουσία το ίδιο προιόν με προσμίξεις που ποικίλουν από τόπο σε τόπο όπου προστέθηκαν οι ντόπιες ιδέες και ο χαρακτήρας κάθε περιοχής.
Λίγα στοιχεία για το τσίπουρο.
Οι μέθοδοι απόσταξης προέρχονται από την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με πορεία μέσω των Αιγύπτου και της Ανατολής γενικότερα. Κυρίως απο την Μικρά Ασία ήρθε και στην Ηπειρωτική Ελλάδα με την λέξη ρακή όπου χαρακτηρίζει την παραγωγή αλκοολούχου ποτού μέσω της απόσταξης φρούτων.
Η απόσταξη στεμφύλων και η μορφή του Τσίπουρου όπως την ξέρουμε τώρα επιβεβαιώνεται ιστορικά περίπου μέχρι τον 16ο αιώνα στο Άγιο Όρος.
Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέεται με το ούζο που αποτελεί καθαρά βιομηχανικό προϊόν.
Η παραγωγή του τσίπουρου βασίζεται στην απόσταξη των στέμφυλων δηλαδή των υπολειμμάτων του σταφυλιού μετά την παραγωγή του κρασιού.
Αρχικά τα στέμφυλα πρέπει να υποστούν ζύμωση για την μετατροπή των σακχάρων σε αλκοόλες, μια διαδικασία που κρατάει περίπου 30 μέρες.
Έπειτα τα στέμφυλα τοποθετούνται σε ειδικά κατασκευασμένα αποστακτήρια με πολύ αυστηρούς μεθόδους παραγωγής, Γενικά κατά την παραγωγή πρέπει να αποφευχθούν δύο πολύ βασικά πράγματα.
Πρώτα η δημιουργία τοξικών βακτηρίων από την επαφή με τον αέρα, και δεύτερον η αφαίρεση της μεθυλικής αλκοόλης που είναι εξαιρετικά τοξική.
Η διαδικασία αυτή, αλλά και άλλοι αρκετοί προφανείς αλλά όχι φανεροί λόγοι είχαν οδηγήσει την παραγωγή του τσίπουρου να είναι απαγορευμένη μέχρι και το 1988 εκτός πολύ συγκεκριμένων παραγωγών.
Το τσίπουρο που εξάγεται από τον αποστακτήρα δεν είναι όλο πόσιμο αλλά πρέπει να διαχωριστεί, ενώ είναι δυνατή και η δεύτερη απόσταξη που σε κάποιες περιοχές προτιμάται.
Στην διάρκεια της απόσταξης μπορούν να τοποθετηθούν αρωματικές ύλες που πάλι διαφέρουν απο τόπο σε τόπο. Στην Κρήτη και των Βόρεια Ελλάδα δεν τοποθετείται σχεδόν τίποτα ενώ στην Κεντρική συνήθως χρησιμοποιείτε το γλυκάνισο αλλά κατά τόπους διάφοροι παραγωγοί βάζουν μάραθο, γαρύφαλλο, μοσχοκάρυδο, μαστίχα κ.α.
Το τσίπουρο έχει την δυνατότητα να συνοδεύσει τόσο θαλασσινά όσο και γήινα προϊόντα. Γενικός κανόνας δεν υπάρχει αλλά σε κάθε περιοχή το ιδανικό είναι να το συνοδεύσεις με ότι το προτιμούν οι ντόπιοι.
Κατά την πόση το τσίπουρο ανοίγει τους γευστικούς σου αδένες δίνοντας την δυνατότητα να απολαύσεις τις υπόλοιπες γεύσεις ενώ ταυτόχρονα ο δυνατός του χαρακτήρας του επιτρέπει να περνάει πάνω απο τις υπόλοιπες γεύσεις χωρίς να χάνεται. Η κύρια όμως λειτουργία του είναι η επίδραση του αλκοόλ. Η παραγωγή του τσίπουρου όταν γίνεται σωστά, χωρίς βιομηχανικά μέσα, προσμίξεις κτλ κτλ δίνει ένα απόσταγμα όπου επιτρέπει στο αλκοόλ να περάσει στο σώμα σου δίνοντας σου σχεδόν ακαριαία θα έλεγα μια απίστευτη αίσθηση χαλάρωσης. Η δυνατότητα αυτή βέβαια είναι δυνατή πάντα σε συνδιασμό με φαγητό και χωρίς κατάχρηση καθώς ο αλκοολικός του βαθμός είναι πολύ υψηλός. Με απλά λόγια σε σωστή χρήση είναι πράγματι φάρμακο σε λάθος είναι καταστροφή.
Η σωστή θερμοκρασία κατανάλωσης είναι όταν το τσίπουρο είναι δροσερό. Ζεστό είναι πολύ έντονο για τους περισσότερους ενώ παγωμένο χάνει στην γεύση και επίσης σε κάνει να πιεις παραπάνω.
Μια πολύ καλή συνοδεία πάντως είναι παστά, χορταρικά εποχής, καυτερά, λαχανικά, και κάποιο πιάτο με έντονη γεύση είτε με θαλασσινά είτε με κρεατικά.
Η κακή ποιότητα τσίπουρου μπορεί να γίνει αντιληπτή είτε με την μυρωδιά είτε εάν δεν είστε αρκετά έμπειρος από τα αποτελέσματα. Το κακό τσίπουρο μπορεί να προκαλέσει πονοκέφαλο ή ενοχλήσεις από τα πρώτα ποτηράκια. Εάν πάλι δεν το καταλάβετε αμέσως να είστε σίγουροι πως θα το καταλάβετε την επόμενη μέρα οπότε την επόμενη φορά μην πάρετε το ίδιο. Πάντα με ρέγουλα όμως. Ακόμα και το καλύτερο τσίπουρο μπορεί να σας χαλάσει εάν το παρακάνετε. Όχι μπορεί, θα σας χαλάσει σίγουρα. Στην υγειά σας λοιπόν!!!!!!!